yě wàng
wáng jì
luò rì xià shān tái,
cóng cǐ jiàn guī chái.
shù shù yuán míng lì,
shān shān xuě bái cái.
xiāng féng wú bié jiǔ,
gū yǐn dú qíng kāi.
hé chù zhuī yí xìng,
wú wáng fàn shè lái.
这首诗描绘了诗人站在山巅远眺的景象，落日余晖洒在山峦之间，让人感受到一种宁静而深远的意境。树木在夕阳下显得格外清晰，白雪覆盖的山峰犹如玉雕一般洁白无瑕。虽然没有朋友相伴，但独自饮酒也能品味出别样的情致。最后诗人思考着何处追寻那遗失的美好，仿佛看到古代隐士的身影从远处走来。
